Budynek mieszkalny z salami widowiskowo-zabawowymi, ogrodem oraz restauracją i winiarnią, wzniesiony ok. połowy XIX w. (ogród zimowy). Przebudowany pod koniec XIX w. i rozbudowany ok. 1902 r. (budynek frontowy z foyer oraz mieszkalny w narożu z ul. R. Dmowskiego).
W latach 80. XIX w. mieścił się tutaj lokal restauracyjny. Od lat 90. XX w. lokal funkcjonował Großer Wintergarten (Wielki Ogród Zimowy). 25 grudnia 1932 r. kolejni właściciele Friedrich Tietze i Josef Klose uruchomili kino.
W 1945 r. budynek znalazł się w rękach administracji kolejowej. Już w 1945 r. Związek Zawodowy Kolejarzy zorganizował świetlicę (do końca nie wiadomo czy w tym budynku). Przez szereg dziesięcioleci funkcjonował tutaj Dom Kultury „Kolejarz”, mający najstarsze i najbogatsze tradycje pracy kulturalno-oświatowej w mieście. W 1956 r. w sali widowiskowej rozpoczęło swą działalność kino „Kolejarz” – pierwsze i jedyne kino związkowe w Legnicy. Kino zakończyło swą działalność pod koniec lat 70. XX. Dom kultury funkcjonował jeszcze w początkach lat 90. XX w. Po zlikwidowaniu domu kultury, budynek popadał w ruinę. Ostatnim wydarzeniem kulturalnym w murach DK „Kolejarz” było wystawienie w 2000 r. (kilkukrotne) przez teatr Dramatyczny w Legnicy słynnej na całą Polskę sztuki „Ballada o Zakaczawiu“. Na początku września 2014 r. budynek został rozebrany.
Patrz relacja fotograficzna

Źródło:
1) Gminna ewidencja zabytków :
2) Liegnitz.pl
3) Ballada o Zakaczawiu
4) M. Haisig (red.) Legnica. Monografia historyczna miasta, Wrocław 1977
5) S. Dąbrowski (red.) Legnica. Zarys monografii miasta., Wrocław-Legnica 1998
(Iras-Legzol)